Loslaten? Gooi op tijd je ouwe schoenen weg!

Ik kom net terug uit de stad met twee paar nieuwe zeer comfortabele slippertjes. Echt van die wandeldingetjes waar je instapt en op wegloopt. Ik pak ze uit de doos en zet ze uitnodigend neer in de hal bij mijn andere stappertjes. Ik ga even het rijtje langs met mijn ogen en pak opeens zonder aarzelen een paar open schoenen met flinke sleehak en gooi ze resoluut in de lege schoenendoos bij de deur. ‘Zo die kunnen weg’ denk ik. ‘Voor mij geen hakken meer. Het wordt tijd om ze uit het zand te halen en me mee te laten voeren met de stroom.’

Een Facebook bericht bevestigt: ‘gooi je oude schoenen weg’
Vervolgens loop ik naar boven, leg de boodschappen weg. Haal mijn telefoon uit mijn tas en open Facebook even. En… recht voor mijn ogen schreeuwen de woorden ‘je moet je oude schoenen weggooien’ me tegemoet. Het is een bericht van Tijn Touber.

Wat op te ruimen wil ik voorwaarts kunnen
Ik luister even naar zijn dagelijkse ochtend ‘talk’ en realiseer me dat het niet bij dat ene paar schoenen zal blijven. Ik heb wat op te ruimen wil ik voorwaarts kunnen. Ik zak neer op mijn peins plekkie in de woonkamer en staar voor me uit. Wat heeft dit nu weer te betekenen? Eigenlijk weet ik het wel. Het heeft te maken met de afronding van de lange opdracht voor de gemeente Midden-Groningen. Deze loopt na vier jaren op zijn eind. Gisteren is er al een enorme berg papier met aantekeningen, uitgedraaide of zo je wil doorgedraaide kennis, geschreven visies, regelingen, protocollen et cetera in de papierbak verdwenen. Zo bevrijdend! Ik ben er ook zo klaar mee dat het zonder te kijken wat het was, verdween. Het gewicht voelend van het papier, dat nu van me afglijdt.

Dat wat doorleefd is, mag je loslaten
Loslaten. Ik vind het zo lastig. Wat houdt me toch vast? Is het veiligheid? Ik weet dat het net zo is als je kledingkast. Van tijd tot tijd heb je hem op te ruimen. Het schoont je bovenkamer. En dat wat doorleefd is, hoef je niet meer te bewaren. Daar kun je altijd over beschikken mocht het nodig zijn. Het is voorgoed opgeslagen in je systeem. Het is een heel proces dat loslaten. En het gaat stap voor stap.

Stap 1: Wat is mijn aandeel in het loslaten?
Voor ik het door had dat het tijd werd om los te laten, was ik telkens hondsmoe van alles. Lukte het niet meer om de hele dag met deze opdracht bezig te zijn. Kreeg ik het gevoel dat de opdrachtgever een andere richting op wilde. Tot het moment dat ik me realiseerde ‘maar wat wil ik?’ Toen ik dat besefte kwam ik weer in de actiemodus. Ik bepaalde een voor mij prettige einddatum die ruim voor het einde contract lag en ging in overleg. Al snel waren we het over de datum eens en ik voelde mijn energie terugkomen.

Door zelf richting te geven behoud je je autonomie en neem je verantwoordelijkheid voor het deel van het loslaten dat bij jou hoort. Het eigenaarschap van de opdracht wordt door de beëindiging teruggelegd bij de opdrachtgever en deze kan vervolgens weer nieuwe stappen ondernemen. Net zoals ik. Er ontstaat wederzijds ruimte.

Stap 2: Wat heeft het me gebracht?
Waardering voor wie ik ben en waar ik voor sta. Langs de weg van de inhoud en vooral in de gesprekken met medewerkers. Licht schijnen op zaken die onderbelicht zijn en daarmee aandacht krijgen zodat het weer kan gaan stromen.

Het is niet zozeer je kennis maar vooral de wijze waarop je herkend en erkend wordt voor wat je doet waardoor veranderingen van binnenuit kunnen plaatsvinden. Het als vanzelf gaat stromen. Hard werken is hier geen onderdeel van. Wel vanuit je hart werken!

Stap 3: Welke emoties hebben nog ruimte nodig?
Ik heb te erkennen dat ik niet iedereen kan ‘aanraken’. En zoals een medewerker het zo treffend zei: “laat diegenen die niet willen veranderen je niet hinderen.” Zo is het. Trek niet aan een dood paard, hoe lastig dit ook is.

Accepteer dat wat is en omarm dat wat heeft bijgedragen aan je eigenwaarde. Neem mee wat van jou is en laat achter wat bij de ander hoort.

Stap 4: Hoe wil ik afronden?
Met een knalfeest! Nou ja knalfeest. Liever een moment waarop ik nog één keer de mensen die ik heb mogen ontmoeten en leren kennen, in de ogen kan kijken en vertellen hoe waardevol ze zijn. Als medewerker, als moeder, als vader, als verzorgende van hun ouders, als welke rol dan ook. Maar bovenal als mens. En ik ga voor al die mensen iets kleins kopen en wat ‘woorden’ geven om ze te bedanken voor dat wat ze mij hebben gegeven. Iets waardevols!

Vergeet niet bij het loslaten dankbaar te zijn voor wat relaties je hebben gebracht. Deel het. Het is wellicht het meest waardevolle ‘advies’ dat je nog kunt achterlaten, dat wat deze mensen in essentie zijn, jou hebben geraakt in je kern. En ze daarmee licht hebben geschenen op iets wat je nog niet kende.

Op frisse muiltjes verder
Ik kijk ernaar uit! Ondertussen heb ik nog wat schoenen bij het vuil gezet en bedankt voor het dragen van mijn lichaam, het warm houden van mijn voeten, soms knellend en soms als pantoffels. Stilstaand bij de periodes die ermee verbonden waren en ze los te laten zodat ik op frisse muiltjes weer stap voor stap verder kan!