Hoofdzaak wordt bijzaak
Waar ik vrijdag nog mijn handen door het haar woelde om vooral mijn hoofd tot rust te manen, heeft nog geen dag later mijn hoofd zich in mijn schoot gelegd en zwijgt. Wat is er gebeurd?
Mijn partner en ik zijn zojuist in Drenthe aangekomen voor een lang weekend weg. Op het moment dat ik uit de auto stap in Diever, een klein dorp ingeklemd tussen Nederlands prachtigste natuurgebieden, snuif ik de lucht op en word ik terstond rustig. Er hangt een kalmte in de lucht die alles wat is laat zijn. De rust en de ruimte zijn om me heen. Mijn kernwaarden in een levend decor.
Het bos laat me vertragen
We pakken eerst een terrasje. Zitten lekker in het zonnetje en worden daar allervriendelijkst geholpen. Een fijn begin van ons verblijf. Vervolgens lopen we direct de natuur in van het Friesche Wold. Het bos omsluit ons. En waar we in het begin nog flink de pas erin hebben, voel ik langzaam de vertraging in mijn lichaam zakken. Alsof mijn lichaam de hectiek van de Randstad van zich afschudt. Mijn hoofd verstilt en alle gedachten, beslommeringen en andere ‘hoofdzaken’ worden eruit geperst. Het worden terstond bijzaken terwijl het gedurende de week toch echt hoofdzaken waren.
Mijn eigen authentieke invallen komen weer uit de diepte en maken de wandeling tot een feest. Ik verbaas me over de snelheid waarmee ik weer contact maak met de natuur om mij heen en van daaruit met mijzelf. Er is nog slechts één hoofdzaak, en dat is zijn vanuit mijn natuurlijke zelf.
Intuïtie vraagt om rust en ruimte
In mijn advieswerk geef ik steeds meer ruimte aan mijn intuïtie. Om van de ogenschijnlijke bijzaak een hoofdzaak te maken. Vanuit mijn kern te voelen wat nodig is in de ontwikkeling van een organisatie. Te voelen en te duiden welke energie er heerst en hoe deze richting te geven, zowel persoonlijk als op team- of organisatieniveau.
Maar de afgelopen week lukte dit niet. De afgelopen week eiste al mijn denkkracht op. En waar ik aanvankelijk nog contact had met mijn intuïtie werd in de loop van de week – door de vele bila’s, vergaderingen, mailverkeer en andere uitdagingen – mijn hoofd ‘lijdend’. Terwijl ik weet dat ik juist gedij bij reflectie en doorvoelen, bij rust en ruimte. Ogenschijnlijk passief maar intuïtief vertrouwend op dat wat nodig is. Om vervolgens door te pakken als het helder wordt. Het maakt me effectief en tegelijkertijd inspirerend.
De hectiek van het Westen
Ik realiseer me dat de omgeving waar we nu wonen, hartje Rotterdam, mijn eigen hart steeds meer in de weg staat om goed in verbinding te blijven met mijzelf. Een langdurige opdracht in de gemeente Midden-Groningen laat me dit keer op keer ervaren. Ingegeven door de behoefte aan rust kwam deze uitdaging op mijn pad en inmiddels voer ik er al drie jaar advieswerk uit. Elke keer rijd ik de rust in en telkens als ik terugrijd ervaar ik hoe het is om in de richting van een stressvolle omgeving te komen waar automobilisten direct anders reageren. Het gaat me steeds meer tegen staan.
De reis is het doel
En zo zijn mijn partner en ik langzaam aan de praat gekomen over een switch; een verhuizing naar het noordoosten van Nederland. Onderdeel van deze zoektocht is om de reis naar de uitkomst alle rust en ruimte te geven en erop te vertrouwen dat de uitkomst zal zijn wat onze beide zielen nodig hebben. Spannend en tegelijkertijd rustgevend. Niet te veel denken aan alle beren op de weg. En ook hier de hoofdzaken parkeren en de bijzaak van het gevoel tot ‘hoofdzaak’ te maken.
Hier kon ik dicht bij mezelf blijven
Het eerste weekend zit erop. We zijn totaal opgeladen door de aarde die ons ondersteunde bij de lange wandelingen. De stilte en het vrolijke getjilp van de vogels maakte ons als vanzelf vrolijk. Het begroeten van de mensen in de terloopse ontmoeting werd een wederzijds delen van een goed gevoel. Wat kon ik dicht bij mijzelf blijven. En dat voelt zo fijn.
We zullen verder struinen op dit pad tot het moment daar is dat we weten hoe en waar en wat. Tot die tijd probeer ik de bijzaak tot hoofdzaak te maken. Het zal me niet altijd lukken, maar in gedachten kan ik dan terug dwalen naar de natuur en de ruimte, en rust in mijzelf ervaren vanuit de ervaring.
