De stilte, een goede raadgever!
Het is die stilte in de ochtenduren waarin alleen het getjilp van de vogels is te horen. Tot het zich langzaam vult met de herrie van de dag. Je gedachten volstromen en alle gaten vullen.
Oorverdovende stilte
Stilte, er is al veel over gezegd maar vooral ook heel veel over gezwegen. Ik versta de stilte goed maar hoe komt dat eigenlijk? Stilletjes staar ik voor me uit en dwaal terug naar mijn vroege jeugd. Ik realiseer me dat thuis bij ons een onenigheid, ruzie of andere onvrede niet uitgevochten werd met woorden. Maar na een enkele zin viel er een oorverdovende stilte. Waar de emoties bleven hangen en ik, in al mijn onschuld, al mijn zintuigen open zette om tussen de stilte door te manouvreren. Bang het verkeerde te doen en vooral het verkeerde te zeggen. Uren tot dagen kon dat voortduren en dan … was het opeens weg. Hoe, heb ik nooit begrepen. Ik leerde de stilte in al zijn facetten te doorgronden. De stilte te doorbreken in mijn eigen leven. En de opluchting te voelen van het woord in de ruimte. Maar ook de stilte te omarmen en haar wijze raad ter harte te nemen.
Mijn stille kameraad
Nu adem ik graag de stilte in na een gezellig feestje met vrienden, na de ruis tijdens een etentje in een restaurant. Of na het geklep en de nonsens van een vergadering. Stilte geeft me nu ruimte. Een ruimte die vaak onverwachts gevuld wordt met een boodschap, een onverwachte ontmoeting, een liefdevol gesprek. Gevuld met een geluid dat zo anders klinkt dan de ‘herrie’ of de stilte van het ongesprokene. Geluid dat bij mij resoneert. Een stille kameraad.
De oertoon van de stilte
De muziek staat aan en zachtjes klinkt op de achtergrond een ontspannende piano klank. Elke toon is raak en krijgt zijn eigen ruimte in de compositie. Kalmerend en rustig. Stilte heeft ook een toon realiseer ik me. De oertoon van het ongeziene, de energie die ons omhult. Een toon die je doet luisteren naar iets wat je mogelijk nog niet wilde of kon horen.
De stilte laat me zijn
Ik zit in mijn werkkamer en kijk naar de verse bos bloemen op tafel. Ik heb me voorgenomen vandaag in stilte te werken en regelmatig stil te staan bij de stilte, erin te verblijven. Erin op te gaan. Te luisteren in het moment om de boodschappen te ontvangen. In woorden of een gevoel. De stilte zend het uit en ik ben de ontvanger. Ik gedij op veel plekken in stilte. In meditatie, tijdens yoga, in de natuur en zoals nu achter mijn bureau. Zittend met mijzelf, afgestemd, zintuigen open en toch dicht. Ik ben!
De stem van de liefde
Zoveel jaren later realiseer ik me nu dat in de stilte van elke gebeurtenis, ervaring de stem van de liefde verborgen zit. Het duwt aan je, trekt of daagt je uit. Het troost of geeft vertrouwen. Vreugde en mededogen. Alles van waarde krijgt in de stilte het geluid in de ruimte wat het verdiend en wat nodig is. Zijn misschien daarom zo veel mensen bang voor de stilte, bang voor de stem van de liefde die tot hen roept?
Stille boodschappen
De oorverdovende stiltes bij ons thuis hadden hun eigen boodschap. Het onvermogen wat eronder verborgen zat om dat uit te spreken wat je voelt, in kwetsbaarheid, was te moeilijk. Te spreken vanuit je hart en niet te verharden en te verstarren in het lichaam. Ik leerde erdoor de stilte te waarderen en doorbreek de stilte regelmatig om te zeggen: “hoor je de stilte? Voel en zie je de boodschap?” Zo prachtig. De stilte leeft en doet je ervaren.
De stilte
Gevuld met oneindige liefde
Een resonantie die je hoort in de stilte
De stilte
Een woord of een gevoel
Het is de liefde die tot je spreekt in de stilte
De stilte
Gevuld met oneindige liefde
Ik gun je alle stilte toe die je de rust en ruimte geeft om de ongesproken woorden te horen en te voelen wat dit betekent. En hoor graag waar je die stilte het meest beleeft.
