De roeptoeter roept: ‘Burger van Nederland’

Blijf binnen, blijf binnen

Er waart een virus rond

Die jou kan treffen via je mond

Blijf binnen, blijf binnen

Daar waar het virus niet komt

Een illusie rijker in het voorportaal van het niets

Blijf binnen, blijf binnen

Er waart een virus rond

Als een roeptoeter schalt het over het water van de Maas. De woorden opgaand in de stroom van de rivier. De stroom van het leven. Daar waar de rivier opgaat in de zee, stromen ook wij langzaam naar een punt van ‘no return’ Een onomkeerbare ontwikkeling die leidt tot een momentum van totale niets.

In het niets ontstaat het iets

We tollen er langzaam naartoe. Dat niets, waaruit het iets weer kan ontstaan. De wereld om mij heen bevestigd het op diverse fronten. Zoals het corona virus zich vast draait in het moeras van maatregelen en in het absolute 0-punt zo dadelijk niet meer voor- of achterwaarts kan bewegen. Niets is er dan nog te doen. Slechts je overgeven aan dat wat er dan gebeurd en ontstaat. Vanuit het niet doen.

Een demissionair niets

Zelfs de politiek is in het ‘niets’ terecht gekomen. Demissionair, van alle taken ontheven. Weggestuurd. Een momentum van stilstaan in de tijd die uitnodigt tot grote reflectie bij betrokken ministers, 1^e en 2^e kamer. Én alle burgers. Inclusief ikzelf. Want hoe nu verder?

Loslaten

Een fase van loslaten volgt. Van dat wat was en mij niet meer dient, letterlijk én figuurlijk. Het is niet meer. Hoe sneller ik de oude situatie loslaat, des te sneller beweeg ik naar een andere, nieuwe situatie. Het resultaat hiervan is dat ik een ander gevoel kan toelaten en omarmen. Een gevoel dat in het niets, mij een gevoel van vreugde, innerlijke rust, stilte en vertrouwen geeft.

De uitdaging van het niets

Begrip en vergeving voor mijzelf en de ander is nodig om daadwerkelijk te zien wat mijn rol is en wat van de ander. Om de misstanden, uitdagingen en risico’s en alle emoties die hiermee gepaard gaan op een andere wijze te benaderen. Hoe? Door in het niets te verblijven en het tot mij te laten komen. Dit is uitdagend. Want in het niets weet ik niet wat ik ga voelen, denken of ervaren. Én als er iets is dat ik wil controleren is dat wat ik graag wil voelen, wat ik mag voelen van mijzelf. En wat ik graag wil denken en wat ik mag denken van mijzelf. Al het andere stop ik het liefste weg of geef ik in handen van anderen, bijvoorbeeld de overheid of de media of een werkgever. Met als gevolg dat ik volg wat de ander mij wil laten voelen en denken.

Een zee van oneindige mogelijkheden

Als ik echt eerlijk bent naar mijzelf en ik het voelen en denken op één lijn breng, kom ik sneller in het niets. En ga ik het pad op van synchronisatie met mijzelf, met mijn ziel. Mijn ego en persoonlijkheid gaan ten dienste staan van mijn waarde, mijn hogere doel, mijn missie. Datgene wat ik wil brengen op aarde. Niet vanuit genormeerde waarden vastgelegd in maatregelen en besmettingscijfers of een systeem wat steeds slechter werkt maar vanuit mijn persoonlijke intrinsieke waarde. Daar waar ik vrij ben en richting geef aan mijn eigen leven vanuit het niets.

Zoals de rivier opgaat in een zee van oneindige mogelijkheden waarin we allen één zijn en toch bijzonder, verdampt er een druppel tot een uniek stukje water en vervolgt zijn weg in het leven. Er is geen roeptoeter die dit proces kan verhinderen.