Vastgezogen in de modder of een poel vol liefde?

Ik kijk om me heen en dan naar mijn voeten. Ik probeer een voet op te trekken, maar in plaats van dat er beweging komt, zuigt het nog vaster en dieper om me heen. Ik zie wat luchtbelletjes uit de modder ontsnappen en ik ruik de aarde. Eén ding is duidelijk, voor mij is ontsnappen niet mogelijk. Ik wiebel wat heen en weer en voel dat ik erg stevig sta. Dat wel. Verankerd. De glibberigheid glijdt tussen mijn tenen. Onaangenaam.

Onheilsberichten komen altijd onverwachts
En dan, dan wordt er gebeld. Ik neem de telefoon op. Een boodschap, een snel bericht waarmee de ziekte de deur binnenvalt. Kanker, goed behandelbaar. Nee, niet ik. Mijn zielemaatje brengt het negatieve nieuws. Na het telefoontje voel ik compassie en resoneert mijn licht met haar licht. In stilte. Bereid om over te gaan tot actie, een kaartje, een paar regels.

Verdrietig voel ik me. Iemand die zo aan haar eigen licht heeft gewerkt en anderen in het licht zet. Mij in het licht zet. Me laat groeien, voelen, doorleven. En ook dit omarmt vanuit haar weg op haar zielepad. Als een boodschap, een uitdaging om het pad blijvend in liefde te vervolgen. Bewonderenswaardig. Met een verzoek om hetzelfde te doen en in liefde te blijven.

Het leven dirigeert zichzelf
In dezelfde week volgt een korte app. Mijn broer meldt dat hij stembandkanker heeft. In het najaar is mijn schoonzusje overleden. De rauwheid van het leven slaat wederom toe. Op zijn stem dit keer. Gelukkig, ook goed behandelbaar. Maar de schrik zit erin. “Heb je het Ma al verteld?” vraag ik bezorgd. “We gaan ervoor Jel”, hoor ik hem zeggen. Samen met zijn nieuwe vriendinnetje. Ook hier zegeviert de liefde. Ik wil hem spreken, bij hem zijn. Laten weten dat ik er ben. Dat ik van hem houd.

Op mijn werk ben ik wat timide. De banaliteit waarmee uitvoering gegeven wordt aan beleid zit hoog bij me en ik kijk vooral naar de mensen om me heen. Wat ze nodig hebben. Als iemand vraagt hoe het met mij gaat, zeg ik: goed hoor. Een echt gesprek vermijdend. Even niet naar mijn eigen kwetsbaarheid.

Slecht nieuws, nu is het genoeg
Tot mijn partner thuiskomt en binnenvalt met: “nu heb ik slecht nieuws.” Ik schrik bij voorbaat. Wat nu? Er gaat van alles door mijn hoofd. Niets komt ooit in tweeën maar altijd in drieën. “Ik ben uitgewerkt.” Hoezo dan, waarom? Ik blijf stil en laat hem zijn verhaal vertellen. Ik stel vast dat het leven als uitzendkracht niet leidt tot zekerheid, niet tot een vaste baan en dat je slechts een speelbal bent van de managers die aan de poppetjes trekken. Pfff ik voel me verdrietig. We spreken kort met elkaar en hij blijft positief en zegt: “Ik laat me niet omver duwen door dingen van buitenaf.” Mijn kansendenker is direct al weer bezig met vacatures en andere mogelijkheden. Ik kijk in liefde naar hem en realiseer me dat hij gelijk heeft. Het is slechts een omstandigheid op weg naar beter. Naar iets wat meer aansluit bij zijn zielsbehoefte.

Gebroken door de liefde wordt de liefde voorbereid
Wat is liefde toch sterk. Terwijl we ogenschijnlijk gebroken worden door de omstandigheden of door het verlies of gebrek aan liefde wordt juist het pad van de liefde voorbereid. ‘Niets gebeurt zo maar’ is ons motto.

Een relationele breuk (emotioneel). Een haperend lichaam gebroken door ziekte en pijn (fysiek). Depressief geworden van alle tegenslag of omdat het pad niet zichtbaar wordt of is (mentaal). Of omdat de verbinding met het goddelijke in jezelf je in eenzaamheid laat zijn en de breuk laat voelen in al dat wat is (spiritueel).

Alle denkbare vormen duwen je in de richting van het pad der liefde. Je lijkt totaal uit elkaar te vallen na een onheilsbericht. Maar is dat zo? Vormen de uiteen gevallen delen niet direct een nieuwe vorm waar de liefde, de lijm, de heelmeester is. Als je je probeert te beschermen tegen dat wat zich wil openbreken, ontmoet je weerstand en vaak nog meer pijn. Accepteer en laat je leiden door de liefde die openbreekt.

De zuigkracht van de liefde overwint
Ik sta nog steeds in de modder. Er is deze week aardig wat modder uitgestort zo om me heen. Maar de veerkracht is sterker dan de zuigkracht van het negatieve, de modder. Het maakt mij juist nog standvastiger op het pad dat ik aan het lopen ben. Het pad der liefde. Ik laat me nu bewust vastzuigen in de modderpoel, in dat wat ik van plan ben. In liefde.