Passie en talent … hoe werkt het echt?

Terwijl ik langzaam uit mijn slaap kom, pak ik mijn telefoon. Ik weet het. Het is een slechte gewoonte om wakkerder te worden en in de wereld te stappen. Ik doe het omdat ik regelmatig word geïnspireerd door een quote of korte video of podcast. Dit keer is het de titel ‘wat is jouw passie’ en een korte video van Tijn Touber die me direct aanzet. Een vraag die me klaarwakker maakt en me laat verlangen tot schrijven, mijn passie.

Wat is passie?
Ik ben al geruime tijd in de ban van passie en de relatie met talent. En de vraag waar ik door word gedreven. Door mijn interesse hiervoor ontdekte ik dat soms mensen al op jonge leeftijd een soort van roeping volgen. Zo werd ik ook gegrepen door het verhaal van Sergei Polunin. Die door zijn bijzondere motoriek, op jonge leeftijd, opviel en in de klassieke danswereld terechtkwam. Ik schreef daarover in mijn boek ‘Jouw kern van waarde’ het volgende.

Sergei is een klassiek geschoolde danser uit de Oekraïne. Op zijn negende was hij al zo goed dat hij werd aangenomen op de balletschool van Kiev. Deze opleiding was uitermate kostbaar. Zijn ouders gunden hem echter een betere toekomst. Dit betekende een keuze voor het hechte gezin. Grootmoeder ging naar Griekenland en zijn vader vertrok naar Portugal om het geld te verdienen dat nodig was om Sergei een dansopleiding te laten volgen. Zijn moeder bleef bij hem.

Op elfjarige leeftijd verhuisde Sergei naar Londen waar hij was aangenomen bij het Royal Ballet of Londen. Zijn moeder liet hem daar achter. Zijn vader zag hij zes jaar niet. De middelen waren er niet om hem te ontmoeten. Sergei werd de jongste principal van het Royal Ballet op negentienjarige leeftijd, maar hij was diepongelukkig.

Gedurende de opleiding was zijn enige doel zijn familie weer bij elkaar brengen. Toen zijn ouders op zijn vijftiende gingen scheiden viel zijn doel en daarmee zijn focus weg. Het klassieke ballet met al zijn standaard regeltjes ging in de daaropvolgende jaren steeds meer knellen. En hij had cocaïne nodig om te presteren op het podium.

Zijn liefde voor het dansen was er wel, maar er zat iets boven. Iets waar hij eerst doorheen moest om er weer bij te kunnen. Op 22-jarige leeftijd stopte hij plotseling van de ene op de andere dag bij het Royal Ballet, ondanks de glansrijke carrière die in het verschiet lag.

Je echte passie ontdekken is het ervaren in elke vezel van je lichaam
Wat mij telkens weer boeit in dit verhaal is dat de pijn van het leven en de liefde en de passie voor de dans met elkaar streden. Niet alleen emotioneel, maar ook mentaal, fysiek en contextueel. Elk optreden ging gepaard met lichamelijke pijn, boosheid, frustratie. Op zoek naar dat ultieme moment in de dans. Het moment dat je in de lucht hangt en ‘zweeft’ zoals Sergei het benoemt. De ultieme flowervaring.

Passie beleven is doorzetten
Uit dit verhaal blijkt eens te meer dat je talent kunt hebben, maar dat het hard werken is om het te manifesteren in welke vorm dan ook, op welk podium dan ook. Zolang dat podium geen knellend harnas wordt met opgelegde regeltjes en contracten. Een talent moet altijd bij zijn liefde kunnen om creatief te blijven en de manifestatie niet tot een ‘kunstje’ te laten verworden. Velen worden daarbij gedreven door hun pijn. Terwijl de echte passie ligt te wachten als een schat. Een schat die je bevrijdt, vreugde brengt en de mogelijkheid geeft om er een dienst of een product van te maken en er geld mee te verdienen.

En met dat laatste hebben we vaak moeite. Dan komen al die stemmetje die je zeggen: ‘Ben ik het wel waard?’ ‘Wie zit hier nou op te wachten?’ ‘Het is niet goed genoeg.’ Al je overtuigingen komen naar voren. Maar weet je, het gaat niet om wat de buitenwereld ervan vindt. Het gaat erom dat jij een schat in handen hebt die gedeeld mag worden in de vorm die jij graag wilt. Of het nu klein is of roem geeft. Omdat dat is wat jij bent. Uniek en bijzonder.

Mijn schat zit verborgen in elk verhaal dat ik schrijf
Mijn schat? Mijn schat is de rijke binnenwereld die ik heb. Die mij voedt en ontwikkelt, mij draagt en aanzet tot schrijven. Die mij laat voelen door middel van teksten. Die mijn gevoel omzet in woorden. Mij intuïtief laat weten dat de tijd rijp is. Dat ik me eraan mag overgeven. En het in de wereld breng op mijn eigen (schrijf)wijze. Via een boek, een blog of anders. Een manifestatie die ogenschijnlijk ver afstaat van mijn rol als consultent. Maar die ook daar wordt gevoed door deze binnenwereld. Het is mijn waarde om de combinatie te zoeken en de mensen die ik ontmoet te laten zien dat ze zo veel meer zijn dan de rol die ze vervullen. Het is je zo gegund om dat te ontdekken!

Zo! Mijn ochtendvitaminen zijn er uitgeperst. Dit blog kan naar de redactie. Mij tevreden achterlatend. Nagenietend van de schrijfflow.