De zachtheid van een steen

Ik wist niet dat mijn energie zo zacht was en dat ik door middel van een steen het zelf kon voelen. Het is als de kroel die ik zo ongeveer tot mijn 18e onder mijn neus kriebelde en daardoor volledig rustig werd. Het brein uitgeschakeld. Het was een soort van switchknop. Uren kon ik zo zitten. Geen meditatie waar ik ooit datzelfde gevoel bij krijg en waarschijnlijk ooit zal krijgen. Nee, het waren de fluffy pompoenen op mijn moeders pantoffels die mij volledig zen maakten. Als een superzacht veertje onder mijn neus. Maar, ik raakte het kwijt.

De pompoenen werden niet meer aangevuld en raakten op. En mijn leeftijd ging tegen me werken. Want wie duimt er nu nog op zijn 18e en dat ook nog in gezelschap? Het was mogelijk de eerste kalverliefde die het definitief uit mijn leven verdreef. Het lijntje naar mijn diepere zijn verdween met de pompoenen.

Gevoel kwijt
Ik dwaalde steeds meer af van mijn gevoel, tot een totaal dieptepunt. Door allerlei levensgebeurtenissen kwam ik langzaam terug op mijn pad en bij mijzelf. Tijdens die reis, besef ik nu, stak ik af en toe mijn duim in mijn mond. Als een stil verlangen. Maar het werkte niet meer. Hmmm terwijl ik dit schrijf voel ik de superzachte haartjes onder mijn neus kriebelen en mijn tong zachtjes tegen mijn duim bewegen. Zucht.

De zachtheid van mijn fluffy pompoen
Maar gisteren, gisteren gebeurde er iets bijzonders. Ik volgde de workshop De wondere wereld van de kristallen bij Anna Touw-Smit en Anna zei tijdens een korte pauze: “Jellie, pak die steen eens en voel even.” Het was overdonderend. Ik stond met de steen in mijn handen en voelde. De zachtgroene steen voelde zó zacht. Ik legde de steen na een poosje zachtjes terug op tafel. Ik voelde dat de energie nog doorwerkte en er kwam een zin bij me naar boven: ‘ik wist niet dat mijn energie zo zacht was.’ Terwijl ik dit zachtjes uitsprak naar Anna kwam metaforisch de zachtheid van mijn fluffy pompoen naar boven.

Het ontroert me bijzonder om dit te realiseren. Wat ben ik door de tijd heen veel kwijtgeraakt. Met mijn kroel verdween ook die zachtheid. De zachtheid voor mijzelf. Het gunnen van die heerlijke kroelmomenten zonder enige gedachte. Maar ook mijn innerlijke zachtheid. Slechts af en toe kwam het naar boven drijven. Als een stille herinnering.

(W)aarde stenen
Ik heb de neiging de steen onder mijn neus te duwen, maar besef gelukkig op tijd dat dit niet werkt. De herinnering is voldoende. Er is weer iets wakker gemaakt in mij. Ik voel mij uitgenodigd niet alleen mijn eigen zachtheid te omarmen, maar deze ook te laten zien aan de wereld. Om daarmee de wereld een beetje zachter te maken. Het is de waarde van de aarde die mij gisteren hierin bevestigde door haar zachtheid te laten voelen door middel van een steen. Ik kom hierdoor nog dichter bij mijn kern van waarde.

Jouw kern van waarde
En het is zo mooi om te zien dat in die waarde het woord aarde besloten zit. Mijn boek ‘Jouw kern van waarde’ is geschreven en komt bijna uit (begin 2020). Ook de waarde van het boek komt daarmee op de aarde; zacht en voelbaar. Het nodigt je uit om jouw kern van waarde in jezelf te laten aanraken, zodat ook jij het op de aarde kan brengen voor jezelf en iemand anders.

En de steen? De steen wacht op mij. Tot het moment dat ik even met mijzelf wil kroelen!