Nee, ik ga niet mee
Ik word badend in het zweet wakker en kan de droom die ik had niet van me afschudden. Ik zie het weer voor me. Ik ben op vakantie met mijn lief en zoals wel vaker gebeurt tijdens een vakantie ben ik vannacht even thuis. Ik weet terwijl ik droom dat ik morgen weer op Texel ben. In mijn droom ben ik op zoek naar mijn lief, maar in plaats van hem te vinden, word ik door iemand gewaarschuwd. De persoon is onherkenbaar, maar het zet me aan tot een zoektocht. Een zoektocht naar mijn lief.
Waar is hij toch? Ik zie hem nergens. Ik wil hem bellen, maar weet zijn nummer niet. De enige die het wel weet is een medewerkster van ons koffietentje. Ze weigert echter het nummer af te geven. Ik word steeds onrustiger en krijg een melancholiek gevoel over me. Ik zie een lange trap en ren met drie treden tegelijk naar boven. Alsof ik zweef. Tot ik eindelijk op een plateau kom waar ik hem zie staan. Rustig leunend tegen een afscheiding. Het lijkt alsof hij op me staat te wachten. En het enige wat ik hem hoor zeggen is: “Ik ga niet mee. Ik ga naar mijn kinderen.”
Verlatingsangst overvalt me
Terstond voel ik het. Ik word geraakt in al mijn vezels. De angst om verlaten te worden overvalt me en ik word drijfnat wakker. Verlatingsangst, diep geworteld in dit leven. Ik besef dat het niet alleen verlaten worden is door wat je dierbaar is, maar ook het gedwongen verlaten van iets of iemand dat je lief is. Deze angst zit in ons allemaal, bewust of onbewust. De droom triggert al die oude pijn, alle momenten van verlating. Of van dreigende verlating en de aanpassing die daarop volgt. De aanpassing om maar niet dat gevoel van verlating te voelen. De angst dat ik niet de moeite waard om mijn keuzes te maken en mijn leven te leven zit vlak onder de oppervlakte. Wie ben ík om mijn droom te volgen?
Een keuze uit overgave
Ik sta voor een keuze. Een keuze die recht doet aan mijn droom de waardevolheid van mijn leven te leven en te delen met de wereld. In overgave. In deze droom zit mogelijk een verhuizing opgesloten en ik ben bang om mijn oude, kwetsbare moeder te vertellen dat we wellicht naar een andere plek trekken. Het voelt als een enorme barrière om haar te ‘verlaten’. Waarom? Ik ben bang voor haar reactie, dat ze het niet begrijpt. Dat het niet gewaardeerd wordt. Ik voel me klein worden en hulpeloos. Net zo bang als voor de woorden die mijn lief zegt: “Ik ga niet mee. Ik ga naar mijn kinderen.” Of mijn nog thuis wonende dochter die zegt: “Je zet me gedwongen op straat.”
Verlaten genereert vernieuwing
Maar… verlaten is ook bewegen. Ik voel de stroom op gang komen. Het is verkennen, vernieuwen, ontwikkelen, groei en nieuwe verrijking. Het is net als de bladeren van een boom; ze vallen in rijke schakeringen op de grond en geven het besef dat de taak erop zit. Dat ze mogen loslaten. En terwijl ik dit schrijf zie ik de blaadjes voorbijvliegen. Ze laten los om de boom de ruimte te geven voor iets nieuws. Op adem te komen en opnieuw uit te groeien in het volgend voorjaar.
Gecomposteerd tot nieuwe levendige energie
Het is een metafoor voor alles wat je niet meer dient. Alles wat enige tijd tot nut is geweest, je iets waardevols heeft gebracht en waarvan je nu beseft dat je het kunt laten neerdwarrelen op de aarde. Oude ideeën, informatie, overtuigingen en waarden worden omgevormd, gecomposteerd tot nieuwe levendige energie. Zo ontstaat er ruimte voor nieuw leven, licht en liefde. Zodat je nog meer kunt gaan stralen en nog dichter bij je eigen kern kunt komen en je zielsmissie.
Mijn supporter
Ik lig nog steeds wakker als ook mijn lief wakker wordt. Hij ligt onwetend van mijn droom naast me. Ik begin te vertellen van de angst en het inzicht en vraag aan hem of hij bereid is met mij mijn droom te gaan leven. “Ja” zegt hij, “ik support je in alles. Ik verlaat je niet en we gaan ons koffietentje verkopen. Het heeft mij gebracht wat het te brengen had; mijn integratie in Nederland, het leren van de Nederlandse taal, de waardering van de klanten en ons prachtige huwelijksfeest. Het is goed. Ik sta open voor iets nieuws met jou.”
Samen met hem durf ik het aan
De ongecompliceerde en onbaatzuchtige echtheid van zijn antwoord raakt me diep. We pakken elkaars hand. Samen met hem durf ik het aan. Ik overstijg mijn verlatingsangst. Weet ten diepste dat ik er altijd zal zijn voor de kinderen en mijn moeder. Dat het weinig met een fysieke plek te maken heeft, maar uitsluitend met de plek in je hart waarin je ze altijd meeneemt. De waarde die het je geeft in je leven en de waardering die je blijft houden voor dat wat je waarde heeft gebracht. Een blijvende koestering.
Jouw kern van waarde
Ik voel de melancholie weer, maar deze keer is het niet dreigend maar een intens gevoel van thuis zijn. Thuis met mijzelf en dat wat voor mij en ons ligt. Ik kijk er reikhalzend naar uit. Wil je meer weten over ‘jouw kern van waarde’? Het boek is te bestellen via www.opaal.nu/waarde.
