BOOSHEID KENT ZIJN EIGEN WAARDE

Ik zit rustig te genieten op het terras. De bloemen die er staan stralen in de ochtenzon. Elk in zijn eigen kleur en vorm zonder zich ook maar een seconde af te vragen waarom hij niet zou stralen. Ik laat de afgelopen dagen nog eens aan me voorbijgaan. De enorme vermoeidheid die me overviel en de aanwezige onderdrukte woede. Bij mij en in de wereld. Brrrr niet fijn. Een boosheid die me depressief maakt en vooral passief, heel erg passief. Waar komt het toch vandaan?

De coronaprojectie
Ik projecteer mijn boosheid op de coronamaatregelen. Alle beperkingen die daarin worden toegepast die mijn, jouw vrijheid aantast en ons laat worden tot makke schapen van een zich uitstrekkend controlmechanisme. Ik heb er genoeg van om een mak schaap te zijn. Het wordt bevestigd in de beelden die ik op televisie zie en de woorden ‘genoeg is genoeg’. Ik voel een boosheid die vele malen groter is dan de mijne. Dit gevoel triggert me tot een diepe zelfreflectie. Heel langzaam begin ik te beseffen dat ook mijn boosheid en daarmee mijn passievolle vuur op heel veel verschillende manieren is onderdrukt in mijn leven en wellicht in vele levens hiervoor.

Meisjes worden niet boos
Mijn boosheid is ontkend waardoor de emotie eronder zijn weg niet kan vinden. Meisjes worden namelijk niet boos, dat is niet netjes en zeker niet lief. Op een gegeven moment ben ik bang geworden om mij uit te spreken waardoor ik bij regelmaat in een depressief gevoel zak. Wanhopig proberend mijzelf duidelijk te maken. Dat mijn grens bereikt is en ik er schoon genoeg van heb. Wat ik terugkrijg is: ‘je hoeft je stem niet te verheffen’ of ‘je hoeft niet boos te worden hoor’. Of nog zo’n mooie dooddoener: ‘doe eens gewoon’. Van die nietszeggende uitspraken die het ‘gesprek’ van het onderwerp afbrengen, waardoor een verdere gedachtewisseling wordt afgesneden, het letterlijk dood doet slaan. De passie eruit veegt en zich vormt tot passiviteit. Terwijl dat wat ik zo keihard nodig heb, de simpele erkenning van de boosheid, uitblijft, wordt genegeerd. Daarmee voelt het alsof ik, wie ik ben, niet wordt geaccepteerd. Met als gevolg dat ik in het moment de boosheid niet kan transformeren en het in mijn lichaam blijft hangen. Vierentwintig uur. De tijd die ervoor staat om het uit al je cellen te laten wegebben. Je vermoeid achterlatend.

De ontlading
Wat ik veel erger vind is dat ik mijn heilig vuur, mijn passie hiermee ondermijn. Dat als mijn vuur wordt onderdrukt er slechts een hoopje verloren mens is die zich terugtrekt in een hoekje. Als een geslagen hondje. En het kost enorm veel wilskracht en dus energie om er weer doorheen te stappen. Niet achteromkijkend maar doorstappend. Vergetend. Terwijl een zachte, uitnodigende liefde met de woorden ‘ik zie dat je boos bent wat kan ik voor je doen’ het enige is wat de spanning ervan afhaalt en daarmee de opgeblazen ballon haar lucht kwijt kan. Misschien met een ‘pfiiiiii’ maar het ontlaadt ter plekke.

De afbakening geeft ruimte
De ontkenning van de emotie leidt tot verdriet en zelfontkenning. Het onvermogen om onder de boosheid te kijken en daarmee te erkennen dat mijn behoeften voorrang mogen krijgen en ik daarmee een begrenzing opleg aan de dingen die ik voor de ander doe, is een gevecht met mijzelf. Eén die ik zelf heb af te bakenen zodat mijn vuur zich liefdevol kan verspreiden zonder enige boosachtige lading. Zodat de passie zich vormt tot levensdrang, doorspekt met plezier. En het ruimte creëert. Om te voelen, te bewegen, het te laat stromen waardoor je het weer richting kan geven.

Boosheid heeft een functie
Boosheid mag er dus zijn. Mijn boosheid mag er zijn. Vanuit dit besef realiseer ik me dat het een functie heeft. Een diep verlangen naar vrijheid maakt zich kenbaar. Bevrijding van oude boosheid maar ook van nieuwe. Zoals alle opgedrongen onvrijheden vanuit de coronamaatregelen. Het is belangrijk om je eigen boosheid serieus te nemen. Want als je je eigen boosheid serieus neemt, dan pas kan de ander dat ook doen. Probeer je boosheid daarbij onder woorden te brengen. De wijsheid die erin besloten zit zal zich aan je ontvouwen.

Een warme uitnodiging
Ik denk aan mijn boek ‘Jouw kern van waarde’ en besef dat ik ook bij het schrijven daarvan ben vertrokken vanuit boosheid, maar dat tijdens het proces van schrijven er een omkering heeft plaatsgevonden. Een omkering die heeft geleid tot een ‘bezield’ boek zoals een van de lezers omschrijft. Mijn boosheid werd een vuur. En als ik het boek aanraak, voel ik de warmte, de uitnodigende liefde om de ander te inspireren. Een levensdrang transformeerde in levensliefde en heeft zich gevormd tot een boek dat de ander uitnodigt om te reflecteren op dat wat van belang is. Voor jou en de wereld om ons heen, de aarde. We zijn allemaal één en stralen allemaal op onze eigen wijze.

Jouw kern van waarde
Het boek straalt als een bloem in de ochtendzon. Verwarm je eraan en ontvang het als een geschenk en laat het je inspireren. Jouw kern van waarde wacht op je! Verkrijgbaar via www.opaal.nu.