Niets is meer hetzelfde
“Het wordt nooit meer zoals het was”. Ik hoor me de woorden nog zeggen. Ik had zojuist te horen gekregen dat mijn vader ongeneeslijk ziek was. Inmiddels ruim 10 jaar geleden. De woorden komen naar boven als iemand het heeft over het ‘nieuwe normaal’. Ik krijg er jeuk van. Alsof hoe het was normaal was. Niets van dat. Voor mij niet. Mijn leven is al niet meer ‘normaal’ sinds dat ene moment. Toen ik vond dat het nooit meer zou zijn zoals het was. En dat is ook zo. Mijn vader is er niet meer. Mijn rots in de branding. Mijn held op het witte paard. De man die ik zo graag met mijn nieuwe partner had laten kennismaken. Gekkigheid met hem beleven. En zijn bescheidenheid en kalmte die mij omarmen voelen.
Een kantelpunt
Zijn overlijden werd een kantelpunt in mijn leven. Een kantelpunt van een orde die ik op dat moment volstrekt niet kon overzien. Een omkering in mijn leven. Een omkering die niet meer terug te draaien is. Het is een nieuwe werkelijkheid. En toch… is die omkering voor mij uiterst waardevol geweest. Ik leerde de dood begroeten, het verdriet doorleven en een nieuwe toekomst te accepteren. En er brak iets in mij open zonder dat ik er erg in had. Mijn waarde kon als een blanke pit voorzichtig naar buiten komen. Het was een ‘lifechanger’ waarmee de verandering werd ingezet. Er zouden er daarna nog velen volgen.
Het nieuwe normaal
Als je er midden in zit, is het echt niet fijn en als je eruit komt, kijk je anders naar de wereld. Bewuster, intenser. Bij de een gaat het geleidelijk en bij de ander met flinke horten en stoten, nare gebeurtenissen en/of ziekte. Corona zet in die zin de wereld van ons allemaal in meerdere of mindere mate op zijn kop. Er wordt gesproken over het ‘nieuwe normaal’. Het doet mij niet zo veel als het moment dat ik zelf besefte dat het nooit meer zou zijn zoals het was. En dat dit onlosmakelijk bij het leven hoort. Dat juist het hiermee kunnen omgaan je veerkracht geeft en realiteitszin. Dat je hiervoor niet bang hoeft te zijn. Dat je erop kunt blijven vertrouwen dat het leven je draagt, hoe zwaar je pad ook is. En dat er niets is wat je in het moment niet zou aankunnen.
Creatieve levensdrang vormt
Rondom ons wordt bevestigd dat binnen de beperkte ruimte die er is we deze ruimte zo kunnen maken dat hij bij je past, authentiek en autonoom. Als je blijft hangen in de beperking van het ‘verlies’ blijft het oude hetzelfde in de nieuwe wereld. De ‘nieuwe wereld’ vorm je zelf vanuit je creatieve levensdrang met respect en eerbied voor dat wat je bent kwijtgeraakt. Verdriet en melancholie mogen er zijn. Maar laat je je verbeelding de vrije loop dan zie je wat het je al heeft gebracht en wat het nog meer zou kunnen brengen.
De lakmoesproef voor een nieuw passend levensmodel
Het is als een lakmoesproef. De oude wereld vermengt langzaam met het nieuwe. Dat wat was wordt tot dat wat is. Vanuit een bereidheid niet terug te grijpen naar het oude maar juist door te pakken in het nieuwe.
Lichter en mooier.
Gezonder en helderder.
Groener en duurzamer.
Van ik naar samen.
Van geld gedreven naar waarde gedreven.
Het is onze creatieve levensdrang die dit mogelijk maakt. Een levenshouding die uitgaat van kansen en de angst ziet als een beperking die je vastzet in het oude. Het is juist de intensiteit en kwaliteit van al datgene wat nu gaande is die het verlangen doet groeien naar een nieuw passend levensmodel. Vanuit wijsheid, heel veel wijsheid.
Mijn vader zou ook nu niet gewild hebben dat ik mijn leven stil zou zetten. In zijn laatste periode sprak hij de woorden: “wat is een mens zonder dromen”. Blijf dromen van dat wat jij graag zou willen zien in onze nieuwe wereld. En zet de eerste stap. Mijn vader zou trots zijn, heel trots!
Het boek ‘jouw kern van waarde’ helpt je op jouw groeipad en de kantelingen in je leven en laat je zien hoe je creatieve levensdrang kun inzetten voor die nieuwe wereld. Het is te koop via www.opaal.nu/waarde.
