Kan ik schrijvend de weg terugvinden?

Terwijl ik, ondersteund door kussens, op de bank lig, voel ik mijn pijnlijke rug, tussen de schouders. Het komt bij elke pijnscheut binnen. Ik voel me niet gesteund. Ben hard aan het werk, maar mijn hart werkt niet mee. En ik weet even niet hoe het anders kan. Hoe ik mijn zelfopgelegde controle kan loslaten en voelen wat er is, nu, hier. Wat heb ik nodig? Wat kan ik mijzelf geven? Wat accepteer ik niet?

Een lekkend hart
Ik vind het leven regelmatig hard, onverwachts en soms niet te volgen. Hard werken en de energie voelen weglekken. Een lekkend hart. Ik probeer de controle terug te krijgen. Discipline, taken, doelen en uitvoeren. Waardering en steun zoekend. Maar krijg ik daarmee een vertrouwensband met mijzelf? Is het niet compassie, liefde en mildheid wat ik mijzelf mag geven? Op een zachte wijze, vanuit mijn hart. Is dat ook wat er mag integreren? Vanuit mijn hart goed zorgen voor mijzelf, zodat ik de hardheid van het leven kan omarmen met liefde en het in de kern kan verzachten. Door dialoog en schrijven. Dat het schrijven van mijn boek zich ook in die zachtheid mag (ont)wikkelen. In relatie met en tot mijzelf. Dat de twijfel in mijn hoofd tot mij komt vanuit de opgelegde discipline en ik mijzelf al schrijvende kwijtraak. Tot ik me realiseer dat ik ook schrijvend de weg weer kan terugvinden. Vanuit mijn hart.

Schrijven is de sleutel
De integratie van hard en zacht. Al jarenlang is dit een onderliggend thema in de dingen die ik doe. Van controle naar vertrouwen. Van hard naar zacht.

De schrijfweek in Kijkduin zit erop. Er waren goede en slechte dagen. Een signaal dat hard en zacht nog steeds strijden om aandacht. Dat schrijven een sleutel kan zijn, maar ook het slot.

Dag Kijkduin!

De Inkoopfilosoof