Ik wil naar een schrijfweek, maar zie alleen beren op de weg

Ik open de mailbox. Weer de alledaagse rommel die ik wegklik. Tot ik de nieuwsbrief open van London Books. Mijn hart slaat over, ik voel onmiddellijk vreugde en een diep verlangen. Een zomerschrijfweek. Én op een fijne buiten locatie. Ooh… onmiddellijk voel ik de mitsen en maren opkomen. Zo erg dat het de eerste vreugde naar de achtergrond duwt. Dan zouden we op vakantie, denk ik, als ik naar de datum kijk. Maar gaat die vakantie wel door?

Ik loop er de hele dag mee rond. Wil graag aan mijn volgende boek beginnen en ga steeds meer twijfelen. Ben ik wel zover? Waarom nog een boek? Alle beren worden uit de kast getrokken en er staat een hele rij voor me. Pfff waarom maak ik het altijd zo zwaar? Waarom kan ik niet luisteren naar dat eerste spontane gevoel dat diep van binnen is aangeraakt?

Weerstand vertelt je dat er iets onder zit
In de loop van de dag overweeg ik het mijn partner te vertellen. En ook daar voel ik weerstand. Beter maar wegslikken. Wie ben ik om mijzelf dit te gunnen? De hele put wordt opengetrokken. Wat een weerstand. Mijn hele lijf doet mee. En alles stokt waar eerder zo veel vreugde stroomde. Wat een drama queen denk ik van een afstandje. En na veel wikken en wegen, doorademen en terug naar mijn hartfrequentie overwin ik de twijfel in mijn hoofd en zeg tegen mijn partner: “Ik wil graag meedoen aan een schrijfweek in september, maar het valt in de eerste week van onze vakantie. Zal ik dat doen?” Terwijl ik het zeg, besef ik dat ik feitelijk als een klein kind toestemming vraag om mijzelf iets cadeau te doen. Bizar.

Mannelijk doen en vrouwelijk aarzelen
Mijn partner reageert spontaan, zoals altijd. “Als jij dit graag wilt doen, dan ga je toch. Dan gaan we een week later weg of een andere periode.” Ik vertel hem mijn aarzeling en hij reageert verbaasd. “Als ik iets wil dan doe ik dat gewoon. Daar hoef je toch niet zo aarzelend in te zijn?” Ik herken zijn mannelijke doe-kracht en gerichtheid en zie mijn eigen vrouwelijke aarzeling, heb ik het goed gevoeld. Is dit het juiste voor me? Ik herken de mannelijke en vrouwelijke energie in mijzelf die strijden om aandacht daar waar de balans van beide me zal verder helpen. Voelen en doen als één geheel en niet als twee verschillende keuzes die met elkaar strijden. Ze vullen elkaar juist aan.

Eindelijk een keuze, maar was deze al niet gemaakt?
In de de dagen daaropvolgend meld ik mij nog niet aan. Ik wil toch nog even wachten… Tot ik besef dat ik kan wachten tot ik een ons weeg, er zal niet iets veranderen als ik niet zelf een keuze maak. Feitelijk was in de eerste split second de keuze al gemaakt, realiseer ik me langzaam. Mijn hart jubelde! Wat een trien ben ik toch. Zo doortastend in mijn zakelijke context, zo weifelend als ik op mijzelf word teruggeworpen. Ook hier heb ik leiderschap te tonen en wel die over mijzelf. Ik hak de knoop door, voor zover er überhaupt een knoop aanwezig was, en ik meld mij aan.

Het schrijfplan nodigt uit
Wat een heerlijk vooruitzicht. Nu kan de voorbereiding beginnen, de hele zomer door. Al snel volgt de bevestiging en het verzoek om een schrijfplan te gaan maken. Als een uitnodiging om de week goed te starten en richting aan te geven. Ooh heerlijk, die zit al grotendeels in mijn hoofd en kan nu naar buiten stromen. En ik kijk met plezier uit naar het maken van één van de opdrachten, een eerste boekcover. Ik voel direct dat dit op een veel dieper level mij gaat helpen het boek met nog lege bladzijden te vullen, woord voor woord, opgediept vanuit mijn bron. Net als een moodboard.

De voorwaartse beweging geeft vertrouwen
Ik voel een zachte voorwaartse beweging ontstaan waar die zo lang heeft stilgestaan en ik merk het verschil op. Ik ben voorzichtig en dat is okay. Voorzichtig omdat ik nog dichter vanuit mijn kern van waarde aan het schrijven ben en dat voelt kwetsbaar. Anderzijds voel ik ook een enorme kracht die, gedoseerd, naar buiten mag en gedeeld met de buitenwereld. Het geeft vertrouwen en nieuwe moed om deze uitdaging aan te gaan. Een uitdaging waarvan de reis nu begonnen is. Tenslotte is het altijd en overal vakantie, het is maar welke definitie je eraan geeft. Voor mij in elk geval een schrijfvakantie.