Het geheim van de lijn bij het schrijven van een boek
Ik kijk naar de goudgele, dunne pootjes van het waterkipje in het heldere, lage water. Plotseling beweegt hij zijn ene poot. Met een krachtige beweging wijzigt hij ermee van koers. Zijn witte, gevlekte koppie en snaveltje in de richting wijzend waar hij naartoe wil. Met de lichte stroom mee die hij zelf veroorzaakt.
Was ik maar zo krachtig om mijn nieuwe koers aan te geven. Maar ik dobber wat rond lijkt het. Het is er nog niet. Ik heb nog wat af te ronden. Ik denk terug aan de periode tussen 2012 en 2021 en de afrondende fase waar ik nu in zit.
Een voorspellende nachtmerrie
Het begon allemaal met een nachtmerrie ergens in 2011. In het moment dat ik wakker werd, liep het angstzweet over mijn rug en tussen mijn borsten. Ik voelde een blinde paniek: ‘Ik ga dood!’ Ik lag muisstil en probeerde de droom terug te halen, maar was het jaartal kwijt. Ga ik dood in 2012 of in 2021?
Als ik er nu op terugkijk is het even bizar als onwerkelijk. In beide jaartallen ben ik niet doodgegaan. Dat is in elk geval een feit. Maar in die hele periode gaf het leven mij serieuze aanwijzingen, waren er veranderende wendingen en keuzes te maken. En zette ik een koers uit. Een koers die me steeds dichter bij mijn eigenliefde bracht. Een waardevolle reis. Een reis die verdriet oploste, gerechtvaardigde boosheid heelde. Ik keek de angst in de ogen en dat transformeerde me. Er ontstond een dwingende behoefte om op een positief helende wijze mijn steentje bij te dragen aan een nieuwe wereld.
Deze periode afsluiten met een boek
En voor dat moment sta ik nu. Voor ik deze nieuwe richting kan uitdragen is het nodig dat ik deze periode afsluit in de vorm van een boek. In dat boek wil ik tevens richting geven aan hoe ik kijk naar de wereld van morgen. Een grote uitdaging. Zowel het schrijven als de transformatie van mijzelf en de wereld.
De afzondering in eenzaamheid heeft een doel
Het is stil buiten. De vogeltjes tsjilpen er lustig op los. Een enkele wandelaar komt voorbij. En ik voel de herfst naderen. Het regent beukennootjes achter me terwijl ik naar het water kijk. De waterkip is alleen, afgezonderd en ik zie hem naar beneden duiken en een stuk verderop weer boven komen. Ik kijk ernaar en weet dat ik nog een keer mijzelf heb onder te dompelen. Onder water te gaan. Mijzelf af te zonderen in eenzaamheid. Om het verhaal te vertellen.
Het geheim van de lijn wordt helder
De schrijfweek die ik deze zomer volgde is een voorbereiding geweest op de komende maanden waarin ik ga schrijven. In die week is meegegeven dat je een schrijfplan nodig hebt. Een soort van tijdslijn. Een houvast om ervaringen logisch en chronologisch te vertellen. Een lijn waarlangs je thema, het geheim van je lijn, vorm kan krijgen. Sinds die week vallen mij allerlei gebeurtenissen toe die het einde van deze lijn kenmerken. Ik leef mijn boek de laatste weken. Ik zit erin. Blader terug en weer vooruit. Herleef momenten en zie de rode draad, het thema, pijnlijk duidelijk worden.
Als een stuwmeer
Inmiddels is mijn creatiedrang niet meer te stillen. Het is als een stuwmeer waar de zinnen over de rand heen klotsen. Het afronden van de adviesopdracht (die drie dagen van mijn week opslokt) gaat te langzaam en is gelukkig nóg drie extra weken naar voren geschoven. Alleen nog een slagroomtaart brengen en de afronding bezegelen en ik kan beginnen aan mijn boek. Joepie!
Terwijl ik verder wandel, valt me de ene na de andere gebeurtenis in die passen op de lijn en een haakje hebben met het thema. Om de paar minuten sta ik stil, pak mijn schrijfboekje om ze te noteren.
Het begin van een levensverhaal
“Je kan er niet meer bij. En je bent ook niet uitgenodigd”, hoor ik haar zeggen. Alsof het leven me toeschreeuwt op 6-jarige leeftijd: “Wat doe je hier? Er is geen plek voor jou. Je doet er niet toe!” Een moment in de tijd waarop een overlevingsstrategie is geboren en mijn eigen ziel verdwijnt achter een rookgordijn.
Zal het me lukken? Het boek te schrijven?
Om de transformatie waar ik naar verlang voor mijzelf en de wereld door te voeren? Je kunt het lezen via https://www.facebook.com/jellie.pijpers waar ik regelmatig over het schrijfproces zal delen.
