De grond waarin dit boek wil groeien is al ingezaaid

Ik voel een lichte opgewondenheid die zorgt voor onrust en ongeduld. Het is alsof er een dwingende haast in me zit. Ik ben een boek aan het schrijven en werk er elke dag aan. Een pagina hier, een paar regels daar. Ik bewaak mijn heilige schrijftijd aarzelend en langzaam komt er een ritme in. Ik voel echter een angst om te laat te zijn. Maar is er ooit een juist momentum. Sommigen schrijven een boek per jaar. Anderen doen er drie, vier, vijf jaren of zelfs langer over.

Het schrijven is begonnen
Ik denk even terug en dan besef ik dat er veel is gebeurd. In en na de schrijfweek in september zijn er dingen gepasseerd die ertoe leiden dat ik eind september uitriep: “Ik heb het einde van mijn boek. Nu kan ik gaan schrijven!” Ik moest nog een maand wachten om ruimte in mijn agenda te creëren en sinds 1 november ben ik begonnen. De eerste week zeer gedreven, tot in diezelfde week een schrijversdip mij terug op aarde bracht en ik langzaam in een ritme kwam dat past bij mij.

De beloning komt en is al te voelen
Geduld creëert ruimte. Het is nodig om informatie te vergaren en vooral te doorleven voor dat wat ik nastreef. Hardlopers zijn vaak doodlopers en geduld is een schone zaak, wat betekent dat als je rustig wacht, je zult worden beloond. Geduld dwingt je in het hier en nu te blijven en niet aan de toekomst te denken. En daar zit mijn uitdaging. Want ik weet al hoe het boek eruit ziet. En de eerste keer dat ik het aan iemand liet zien, zag ik de ogen groot worden en hoorde ik haar zeggen: “Oh wat mooi, ik krijg er kippenvel van.” Het bevestigt mijn gevoel dat de wereld wacht op dit boek.

De stroom woorden is onhoudbaar
Het nodigt me uit om elke dag in volle aandacht, tijdens mijn heilige schrijftijd dat te doen wat ik heb te doen. Zoals de druppel, seconde na seconde, minuut na minuut, uur na uur, dag na dag druppelt op een keiharde kei waarin zich langzaam een kuiltje slijt. Zich vullend met een plasje water. Tot het plasje overstroomt in de beek, de rivier, de zee en uiteindelijk in de oceaan. De druppel heeft zich telkens aangepast aan de omstandigheden. Is flexibel mee gemeanderd in de vorm waarin ze werd gemanifesteerd. En de stroom waarin dit gebeurt is telkens onhoudbaar als het overgaat van de ene in de andere vorm. Net zoals bij mijn boek: woord voor woord, zin na zin, paragraaf na paragraaf, hoofdstuk na hoofdstuk tot het boek is gevormd en de cover een inhoud heeft gekregen.

Geestdrift drijft me voort
Onderweg vergaar ik wijsheid om te doen wat er te doen valt. De ruimte en tijd nemend, de rust creërend. Ik heb geduld en weet dat ik de afgelopen jaren de grond waarin dit boek wil groeien al heb ingezaaid en dat elk zaadje erop wacht om zijn weg te vinden in het boek. De opgewondenheid verandert in geestdrift, een motivatie om vasthoudend verder te gaan.

Stap voor stap schrijven
Ik voel de rust terugkomen in mijn lichaam. Ik weet dat het boek er al is, in de geest, doorleefd. En dat de tijd rijp is om het stap voor stap te schrijven. Ja, het daagt me uit. Het proces probeer ik naar mijn hand te zetten, het resultaat voor me te zien. Bloednieuwsgierig naar wat het gaat worden. En ik weet nu al dat het mijn verstand te boven zal gaan en een immense dankbaarheid wacht, voor dat wat zich wil laten zien om gedeeld te worden met jou, mijn lezer.

De waarde der waarden
Een boek dat gaat over de waarde der waarden: de liefde. Maar meer nog hoe hart gedragen waarden hebben bijgedragen aan een nieuwe werkelijkheid. Ben je al nieuwsgierig? Dan kun je je nu al inschrijven voor een van de eerste exemplaren via jellie@opaal.nu.