Ik heb mijzelf al een paar weken de tijd en ruimte gegund om in te voelen wat ik graag zou willen doen in de komende jaren. Ik heb de vrijheid genomen en tegelijkertijd drukt er een verantwoordelijkheid op mijn schouders. Want wat doe ik met die vrijheid?

Mijn escape room
Het was de intentie om goed bij mijzelf na te gaan waar ik wel en geen energie van krijg. Mentaal en emotioneel vindt er een gevecht plaats waar mijn zielsbehoefte zich ook nog eens mee bemoeit. Soms zit ik er middenin en word ik heen en weer geworpen en soms kan ik er van een afstandje naar kijken en schud ik meewarig mijn hoofd. Mijn hoofd wil leiden, maar het is mijn hart dat als geen ander weet waar de energie zit en waar niet. Desondanks is er een aantal blokkades. Blokkades die me op diverse manieren uitdagen. Het is alsof of ik in een escape room zit en de weg naar vrijheid nog steeds niet heb gevonden. Telkens volgt er weer een nieuwe uitdaging of laat ik mij verleiden tot het niets doen; besluiteloos op de bank hangen. Alles om maar niet echt te durven voelen waar mijn verlangen zit, het kiezen voor mijn eigen leven. Een waardevol leven waarin ik actief bezig ben met alles rondom (kern)waarden.

Expressie is een bevrijdende waarde
Het beangstigt me als ik de ruimte voel die vrijheid biedt. Het is zo groots en verruimend dat ik er passief van word. Ik houd liever al mijn creatieve ideeën, visie, intenties of impulsen in mij dan dat ik er actief en projectmatig mee aan de slag ga. En daarmee mijn passie niet leef. Terwijl ik weet dat schrijven mijn wijze van expressie is en ik het daarmee tastbaar maak in de buitenwereld. Ik haal het letterlijk uit mijn hoofd en maak er een vorm van die bij mij past. Diezelfde expressie gebruik ik wel in de opdrachten voor derden maar mijn eigen expressie, gevat in het geschreven woord, laat ik te veel aan mij voorbij gaan. Terwijl juist daar mijn ontwikkeling en lerend vermogen van aan gaan.

De uitdagingen die mijn expressie in de weg zitten
Als ik het niet doe, gaat het op een gegeven moment in de weg zitten en denk ik aan alles wat ik nog niet heb uitgedrukt in geschreven woorden. Ik raak gefrustreerd, word nog passiever en baal van mijzelf. Ik realiseer me dat er altijd een mate van ongemak zal zijn als ik creatief bezig ben, omdat ik diverse uitdagingen heb te overwinnen, zoals:

• Het uitstellen van mijn behoefte
  Daar ben ik een meester in. Het aantal routineklusjes zoals de was doen, administratie, het huishouden houden me ver weg van dat wat echt mijn behoefte is, doordat het me toch een goed gevoel geeft als ik wat heb gedaan.
• Verslavingen
  In mijn geval niet een extreme verslaving zoals drugs of alcohol, maar bijvoorbeeld social media. Het eindeloos scrollen naar wat dan ook. Het is een ding geworden in onze maatschappij en als ik het weekrapport bekijk hoeveel uren hiermee gemoeid zijn, schrik ik me telkens weer kapot.
• De omstandigheden
  Is de waarde van financiële stabiliteit een belemmering of heb ik het nodig om in vrijheid keuzes te kunnen maken en bijvoorbeeld investeringen te doen die nodig zijn om mijn ondernemerschap verder te laten groeien?
• Mijzelf vergelijken met anderen
  Als ik niet uitkijk, word ik jaloers op de mensen die wel gebruik maken van hun vrijheid en hun droom najagen of zelfs verwezenlijken.
• Overmatig kritisch zijn
  Het zelfkritisch vermogen betitelt al snel iets als onvoldoende en absoluut niet de moeite waard om te delen.
• De mensen om mij heen
  Die mij het liefste in een hokje duwen omdat ze dan denken dat ze mij kunnen begrijpen. Echter, ik ben zo veel meer creatief en prachtig dan de wereld mij doet geloven.

Al deze uitdagingen bij elkaar zorgen voor angstmomenten. Angst om te gaan staan in waar ik naar verlang: het kiezen voor mijn eigen leven!

Hoe groter het ongemak hoe groter de wens tot manifestatie
De mate van ongemak bepaalt de belangrijkheid, de waarde, die we toekennen aan dat wat we echt willen. Dat waar jij voor wilt gaan staan. De oplossing is heel simpel: kijk je angst aan, ga aan de slag en werk elke dag aan je droom.

Ik kan je vertellen dat mijn mate van ongemak zo groot is geworden dat ik de zelf gecreëerde ruimte van vrijheid inmiddels als speeltijd heb betiteld. Ik ben te lang doorgegaan in dat wat van mij werd verlangd in opdrachten en het zijn van de stabiele financiële factor thuis. Natuurlijk heeft dat, gedurende een lange periode, ook veel vrijheid gebracht. Echter, nu is het moment dat er een nieuw perspectief mag ontstaan. Dat ik de hele boel ga omvormen. Niet in één klap, maar stap voor stap! Hoe vorm jij je leven om zodat het weer passend is?