Grenzeloze compassie krijgt een vorm

“Ik ben een dondersteen”, zeg ik als de gever vertelt wat het kleine steentje in mijn hand betekent. Het is een fulguriet. Een steen die ontstaat door de intense hitte bij de inslag van een bliksem in kwartsrijke gronden. Het steentje is ook hol van binnen en ik zie de bliksem er doorheen gaan. Het heeft zijn naam te danken aan het Latijnse woord fulguris, bliksem of weerlicht. Maar in de volksmond is het bliksemsteen of dondersteen.

De dondersteen helpt blokkades te helen en is heilzaam voor de doorstroming in je ledematen. Het helpt om je doelen makkelijker te bereiken door de enorme energie die de steen heeft doen ontstaan. Verbonden met de aarde, net als de vuursteen die ik tegelijkertijd kreeg. Ook al zo’n helende steen die zorgt voor rust en balans van het energetische systeem, maar ook de hormoonhuishouding en het endocriene systeem.

Verdwalen in de grenzeloosheid van compassie
Het was de afgelopen weken wel even nodig om met beide voeten op de aarde te blijven, om niet in de grenzeloosheid van mijn compassie te verdwalen. Een compassie die voor vaak ongeziene verbindingen zorgt en mij doet meevoelen met dat wat er is te voelen. Volledig en intens. Aanwezig zijn bij de pijn en het lijden van de ander met de diepe wens dit te verlichten. Het gaat verder dan empathie en mede-lijden waar het stopt bij het meevoelen. Compassie wil verlichten, op welke wijze dan ook.

Het is elke keer een hele uitdaging voor me om die grenzeloze compassie weer in goede banen te leiden door mij open te stellen voor dat wat het mij doet en hoe ik van daaruit naar de ander kan bewegen. En er kan zijn zonder te vervloeien met de ander. Vanuit zelfcompassie. Hierbij werken voor mij een drietal dingen: vriendelijke zachtmoedigheid, medemenselijkheid en aandacht in het hier en nu.

Liefdevolle zachtmoedigheid
Eerst komt er bij mij een golf van onwetendheid in hoe te handelen naar de ander. Wat omarmd kan worden en wat niet. Wat kan helpen om het verdriet en de hardheid van het leven wat je overvalt te verzachten. Als een balsem op een open wond. Ik ben dan zoekend naar een wijze om liefdevol en zachtmoedig iets voor de ander te doen. Het te verzachten met mijn handelen of zachtmoedige aanwezigheid. Zoals ik bij mijn vader uren aan zijn sterfbed heb gezeten zonder woorden, zijn hand vasthoudend. Te zijn met elkaar en dat wat is.

Medemenselijkheid
Wat ik het moeilijkste vind, is te zien dat bij de ander het leven stilvalt terwijl om je heen de wereld doorraast. En als je niet uitkijkt verval je in een isolement en gaat het alleen nog maar om je ziekte, pijn, verdriet. Dat maakt het vaak extra moeilijk voor de persoon in kwestie, die het al niet makkelijk heeft. Soms voelt het banaal om jezelf eraan te herinneren dat iedereen vormen van lijden doorgaat. Het helpt mijn eigen lijden in een ander perspectief te zetten. Het sneller te kunnen accepteren. Soms in verwondering kijkend en lerend naar hoe iemand anders hiermee omgaat. En welke verborgen lessen je hieruit kunt meenemen. De draagkracht van de mens laat mij dan vaak in stille verwondering achter. En geeft direct de kracht om weer in het leven mee te bewegen zonder de medemenselijkheid te verliezen en je hierover schuldig te voelen.

Aandacht in het hier en nu
Door in het hier en nu te zijn en te blijven (ik ben en ik blijf) krijg ik het vermogen om de dingen te zien zoals ze zijn, zonder mijzelf te verliezen in een (levens-)verhaal hierover. Of de opmerkzaamheid te verliezen door er mee samen te vallen, grenzeloos. Een over-identificatie met de ander. Ik voel mijn eigen verdriet, boosheid of andere emotie hierdoor en kan er naartoe bewegen. En in compassie voor mijzelf uitzoeken waarom iets mij zo raakt. Tot in het diepste van mijn ziel.

Compassie krijgt een vorm, het blijft niet bij een gevoel
Ik ben en ik blijf, in contact met mijzelf en met de ander. Vanuit die basis raak ik niet afgescheiden van mijzelf, verlies ik mij niet in de ander en wordt elke vorm van zelfkritiek voor mijn acties opgeheven. En dan… dan zoek ik een vorm waarmee ik mijn compassie kenbaar kan maken. Een die passend is in de situatie en passend bij de ander. Soms is dat een bezoek waarin emoties en gevoel gedeeld worden. Of ik ga schrijven. Schrijven omdat dat de vorm is waarmee ik mijn compassie het beste kan verwoorden. En dat deel ik. Vaak is dat spannend. Omdat het vanuit mijn compassievolle hart komt. Daar waar ook ik kwetsbaar ben. Maar het bemoedigt en verzacht dat wat is zonder te ontkennen of weg te kijken. Ik vertrouw hiermee op wat ik voel en laat me leiden door mijn compassie zonder mijzelf te verliezen.

Ik kijk nog eens naar de stenen. Neem ze in mijn handen. De dondersteen symboliseert de impact van gebeurtenissen, ziekten of ander onheil die ons mensen kan overvallen als een blikseminslag. En de vuursteen helpt mij herinneren dat alles wat overvloedig is en te veel aan de aarde teruggegeven kan worden. Om vanuit balans en innerlijk vuur het compassievolle hart te laten spreken.